Πολύ πριν από την έναρξη του έργου έχει γίνει μια άγρια δολοφονία. Η Κλυταιμνήστρα και ο Αίγισθος σκότωσαν τον Αγαμέμνονα κατά τη νικηφόρα επιστροφή του από τον Τρωικό πόλεμο. Αυτή η δολοφονία διατάραξε την ηθική και φυσική ισορροπία των πραγμάτων. Το μαρμάρινο λουτρό έχει πλυθεί, αλλά το αίμα του θύματος δεν έχει ξεπλυθεί. Είναι ακόμα ορατό, κραυγάζοντας για εκδίκηση. Η άθλια πράξη καλύπτει την πόλη σαν σάβανο και δεν την αφήνει να αναπνεύσει. Μια φωνή που θρηνεί και κραυγάζει για επτά χρόνια, δεν επιτρέπει σε κανέναν να ξεχάσει: ο ανατριχιαστικός θρήνος της Ηλέκτρας αντηχεί μέσα από το παλάτι και τους δρόμους.

Η αναταραχή που διαπερνά την ηθική και φυσική τάξη πρέπει να επανέλθει σε τάξη. Δεν υπάρχει άλλος τρόπος. Το έργο ξεκινά και με αυτό αντιστρέφεται η τύχη του δολοφόνου. Το σχέδιο είναι του Απόλλωνα, θεού του φωτός. Οι θνητοί αναλαμβάνουν την εκτέλεσή του συνειδητά και πρόθυμα, δίχως να έχουν ελευθερία επιλογής.

Πέρα από τη μεταφυσική υπάρχει η πολιτική βάση: ο Αίγισθος σφετερίζεται την εξουσία και κυβερνά δικτατορικά μαζί με την Κλυταιμνήστρα. Σύμβολο της διακυβέρνησης τους: το διπλό τσεκούρι, το ίδιο τσεκούρι με το οποίο έσφαξαν τον Αγαμέμνονα. Έχει τοποθετηθεί έξω από το παλάτι για να βλέπουν και να γνωρίζουν όλοι τους κινδύνους της εξέγερσης. Οι δολοφόνοι όμως ξεχνούν ότι το τσεκούρι έχει δύο άκρες: με τη μία σκοτώνεις και με την άλλη σκοτώνεσαι. Επιλέγοντας εύκολα αναγνωρίσιμα σύμβολα και δίνοντας ιδιαίτερη προσοχή στη σαφήνεια της φόρμας προσπαθούμε να φέρουμε στην επιφάνεια τις διάφορες πτυχές της Ηλέκτρας, λαμβάνοντας υπόψιν το μέρος του κοινού που δεν καταλαβαίνει νέα ελληνικά. Θέλουμε να διασφαλίσουμε ότι οι εικόνες δεν έχουν λιγότερο ποιητική δύναμη από τις λέξεις και για να το πετύχουμε βασιζόμαστε σε μεγάλο βαθμό στη χρήση του χορού.